Ο δρόμος της Λίβερπουλ προς τη δόξα έχει περάσει και στο παρελθόν από το Estadio da Luz. Ο σύλλογος του Merseyside έχει κατακτήσει το πιο διάσημο τρόπαιο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και τις δύο φορές που έχει συναντήσει την Benfica στα προημιτελικά. Η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ φιλοδοξεί να κάνει το χατ τρικ, ξεκινώντας απόψε στη Λισαβόνα με τον πρώτο αγώνα της φάσης των οκτώ του Champions League. 

Οι δύο προηγούμενες φορές ήταν στο παλιό Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Το 1978, η ομάδα του Μπομπ Πέισλι (Bob Paisley) έμεινε πολύ πίσω στην κούρσα του τίτλου στην έδρα της και ουσιαστικά είχε μόνο ένα τρόπαιο να διεκδικήσει όταν έφτασε στην Πορτογαλία. Έξι χρόνια αργότερα υπήρχαν ακόμα τρία ασημικά διαθέσιμα όταν η ομάδα του Φέιγκαν (Joe Fagan) κληρώθηκε με την Μπενφίκα. Το 1983-84 (φωτογραφία: Λίβερπουλ Μπενφίκα 1984) θα γινόταν η πιο επιτυχημένη σεζόν του Άνφιλντ, με την ομάδα να κατακτά τον και τον τίτλο, και το Λιγκ Καπ, και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Αυτή την εκστρατεία ελπίζουν οι παίκτες του Κλοπ να μιμηθούν, ή και να ξεπεράσουν στις επόμενες εβδομάδες.

Όσον αφορά στο ταλέντο και τη συνοχή, η σημερινή ομάδα της Λίβερπουλ είναι μια πολύ ισχυρότερη ομάδα από πολλές απόψεις. Η ομάδα του Φέιγκαν περιείχε αρκετά θρυλικά ονόματα, αλλά βρισκόταν στη μέση μιας μεταβατικής περιόδου. Ο Paisley είχε αποσυρθεί ήδη από το τέλος της προηγούμενης σεζόν και παρόλο που οι Kenny Dalglish, Ian Rush, Graeme Souness, Alan Hansen και Mark Lawrenson αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της ομάδας, ορισμένοι από τους βασικούς πυλώνες της προηγούμενης δεκαετίας είχαν αρχίσει να δείχνουν σημάδια φθοράς. Ο Phil Thompson και ο Phil Neal βρίσκονταν στο τέλος της λαμπρής καριέρας τους. Ο Terry McDermott είχε αποχωρήσει. Η ισορροπία της μεσαίας γραμμής σπάνια ήταν η πρέπουσα. Υπήρχαν στιγμές που η Λίβερπουλ έτριζε.

Ο Νταλγκλίς ήταν 33 ετών. Στις 2 Ιανουαρίου, το ζυγωματικό του κόκαλο έσπασε από τον Κέβιν Μόραν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε μια ισοπαλία 1-1 στο Άνφιλντ. Έμεινε εκτός δράσης για περισσότερο από δύο μήνες. Ο Φέιγκαν ήθελε απεγνωσμένα να τον επαναφέρει στο γήπεδο όταν η Μπενφίκα ήρθε στο Μέρσεϊσαϊντ για τον πρώτο αγώνα. Ο Σκωτσέζος δεν ήταν αρκετά έτοιμος και ορίστηκε ως αλλαγή.

Η πορτογαλική ομάδα ήταν πανίσχυρη  στη δεκαετία του 1960, κατακτώντας δύο ευρωπαϊκά κύπελλα και φτάνοντας σε άλλους τρεις τελικούς. Προπονητής τους ήταν ένας 36χρονος Σουηδός που είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πολλοί από το αγγλικό κοινό άκουγαν το όνομα Sven-Goran Eriksson, και δεν θα ήταν η τελευταία.

Ο Έρικσον ήταν εξοικειωμένος με τον τρόπο της Λίβερπουλ. Είχε περάσει χρόνο στο Melwood στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας παρατηρώντας και μαθαίνοντας,. Η Μπενφίκα ήταν εξαιρετική στο πρώτο ημίχρονο και ο Kop κράτησε την αναπνοή του σε δύο περιπτώσεις που η φιλοξενούμενη ομάδα θα έπρεπε να είχε σκοράρει. Μετά το ημίχρονο, ο Φέιγκαν έβαλε τον Νταλγκλίς στον αγωνιστικό χώρο για πρώτη φορά από τον Ιανουάριο. Ήταν λιπόσαρκος και το πρόσωπό του έδειχνε τα σημάδια από την επέμβαση επαναφοράς του μάγουλού του, ωστόσο, όμως, η άφιξή του αναζωογόνησε το Άνφιλντ. Οι φιλοξενούμενοι είχαν παγώσει τον κόσμο στο πρώτο μέρος, αλλά τώρα η ατμόσφαιρα άρχισε να ανεβαίνει. Ξαφνικά η Μπενφίκα ήταν νευρική και έχασε τη φόρμα της. Αν και ο Κέννυ Νταλγκλίς δεν έπαιξε ιδιαίτερα καλά, ο Ίαν Ρας σκόραρε με κεφαλιά και έδωσε στη Λίβερπουλ πλεονέκτημα ενός γκολ για να το πάρει μαζί της στην Πορτογαλία. «Δεν ήταν τόσο πολύ αυτό που έκανε πάνω στη μπάλα", δήλωσε ο Φέιγκαν. "Η παρουσία του τρόμαξε την Μπενφίκα».

Ο Κλοπ έχει περισσότερες επιλογές από τον επιφανή προκάτοχό του. Ο Νταλγκλίς και ο Ρας τρόμαζαν τις άμυνες, ειδικά όταν ήταν μαζί, αλλά η πτώση όταν έλειπε ο ένας από τους δύο ήταν τεράστια. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ παράγει έναν παρόμοιο παράγοντα φόβου και με τον προπονητή της Λίβερπουλ να είναι σε θέση να ανακατέψει τους Sadio Mane, Diogo Jota, Luis Diaz και Roberto Firmino γύρω από τον Αιγύπτιο επιθετικό, το «Στάδιο του Φωτός» μπορεί να είναι τραπεί σε έναν αρκετά σκοτεινό τόπο για τους αμυντικούς των γηπεδούχων απόψε.

Παρόλα αυτά, το 1984 η Μπενφίκα ήταν σίγουρη ότι θα μπορούσε να ανατρέψει το εις βάρος της εντός έδρας σκορ ενός γκολ. Είχαν την ικανότητα. Αυτό που είχε η Λίβερπουλ ήταν το σθένος. Ο Κλοπ αποκαλεί την ομάδα του "τέρατα νοοτροπίας". Ο Σούνες και οι συν αυτώ θα μπορούσαν να τους συναγωνιστούν σε ψυχολογική σκληρότητα.

Ήταν δάσκαλοι του «παιχνιδιού φθοράς» - σκεφτείτε την Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε. Δεν επέτρεψαν στην πορτογαλική ομάδα να αναπτύξει ρυθμό. Οι σύγχρονοι Κοπίτες θα ούρλιαζαν από οργή αν οι αντίπαλοι το έκαναν αυτό στην ομάδα τους. Η Λίβερπουλ επιβεβαίωσε από νωρίς την κυριαρχία της και προηγήθηκε με γκολ του Ρόνι Γουίλαν πριν περάσουν 10 λεπτά. Ο Κρεγκ Τζόνστον έκανε δύο τα γκολ πριν το ημίχρονο και παρόλο που η Μπενφίκα μείωσε, οι Ρας και Γουίλαν τελείωσαν το παιχνίδι με γκολ στις καθυστερήσεις. Αυτό ήταν μια πρόγευση των πραγμάτων που θα ακολουθούσαν. Η ομάδα του Φέιγκαν έφτασε δυναμικά στο τριμπλ, ξεπερνώντας την Έβερτον στον τελικό του Λιγκ Καπ και στη συνέχεια αντιμετωπίζοντας τη Ρόμα στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, στην έδρα της ιταλικής ομάδας.

Τα παιδιά του '84 μπορούσαν να παίξουν, σίγουρα. Αλλά δεν είχαν τη ευλυγισία και τον βηματισμό που έχει η ομάδα του Κλοπ. Η σημερινή ομάδα είναι επίσης πιο κοντά στο αποκορύφωμά της. Έχουν περισσότερα σημεία επίθεσης, με τον Trent Alexander-Arnold και τον Andy Robertson να απλώνουν στο γήπεδο και να ανοίγουν χώρους. Το «ταβάνι» τους είναι υψηλότερο από τους νικητές του τριμπλ. Το τετραπλό (κουαντρίμπλ) είναι απίθανο λόγω της έκτασης του εγχειρήματος, αλλά σίγουρα δεν αποκλείεται ούτε και αυτό.

Ο δρόμος για τον τελικό του Champions League περνάει από τη Λισαβόνα. Η ομάδα του Κλοπ είναι αρκετά δυνατή για να κυριαρχήσει στον σημερινό αγώνα. Το μάθημα της ιστορίας είναι ότι τα καλά πράγματα συμβαίνουν για την Λίβερπουλ όταν η Λίβερπουλ συναντά την Μπενφίκα στα προημιτελικά.